روز لباس قرمز، که هر ساله در ۵ می برگزار می‌شود، یک روز ملی یادبود و اقدام است که به زنان، دختران و افراد بومی گمشده و مقتول ۲SLGBTQI+، از جمله دو فرد روحانی، تراجنسیتی و دارای جنسیت‌های متنوع، ادای احترام می‌کند. این روز که توسط هنرمند متیس، جیمی بلک، از طریق پروژه REdress در سال ۲۰۱۰ آغاز شد، از تصویر لباس‌های قرمز خالی به عنوان یک نماد بصری قدرتمند استفاده می‌کند. این لباس‌ها در درختان، پنجره‌ها و روی لباس‌ها به عنوان نمادی از افراد گمشده به نمایش گذاشته می‌شوند. آنها هم نمایانگر حضور کسانی هستند که به یاد آورده شده‌اند و هم خشونتی که همچنان بر جوامع بومی در سراسر کانادا تأثیر می‌گذارد.
بحرانی که همچنان ادامه دارد
زنان و دختران بومی دوازده برابر بیشتر از سایر زنان در کانادا در معرض قتل یا مفقود شدن هستند. بین سال‌های ۲۰۰۹ تا ۲۰۲۱، میزان قتل زنان بومی شش برابر بیشتر از زنان غیربومی بوده است. این آمار نشان‌دهنده چالش‌های سیستماتیک تاریخی و مداومی است که همچنان بر جوامع بومی در سراسر کانادا تأثیر می‌گذارد.
در ژوئن ۲۰۱۹، گزارش نهایی تحقیق ملی در مورد زنان و دختران بومی مفقود و مقتول پس از شنیدن نظرات بیش از ۲۳۰۰ نفر، از جمله بازماندگان، خانواده‌ها، بزرگان و مددکاران اجتماعی، منتشر شد. این گزارش شامل ۲۳۱ درخواست برای عدالت است که دولت‌ها، نهادها، صنایع و همه کانادایی‌ها را به انجام اقدامات معنادار ترغیب می‌کند.
احتمال قتل یا مفقود شدن زنان و دختران بومی کانادا ۱۲ برابر بیشتر از سایر زنان است.
– گزارش نهایی تحقیق ملی در مورد زنان و دختران بومی گمشده
روز لباس قرمز فقط یک روز یادبود نیست، بلکه روزی برای اقدام نیز هست. مردم تشویق می‌شوند که لباس قرمز بپوشند، لباس‌های قرمز را در فضاهای عمومی یا خصوصی به نمایش بگذارند، در گردهمایی‌های محلی شرکت کنند و از طریق گزارش نهایی درباره بحران جاری اطلاعات کسب کنند. شرکت در مراسم و شب زنده‌داری‌های اجتماعی، خواندن گزارش و تماس با نمایندگان محلی برای حمایت از اجرای «فراخوان‌های عدالت» راه‌هایی برای نشان دادن همبستگی هستند.
چگونه می‌توانید از زنان و دختران بومی حمایت کنید؟
در ونکوور، می‌توانید در تاریخ ۵ می از ساعت ۱۱ صبح تا ۲ بعد از ظهر در مراسم یادبودی در تالار شهر شرکت کنید. این رویداد شامل سخنرانی‌ها، اجراهای فرهنگی و یک لحظه سکوت برای ادای احترام به زندگی بومیان و پرداختن به بی‌عدالتی‌های مداوم علیه این جوامع خواهد بود.
ما به جان‌های از دست رفته ادای احترام می‌کنیم و با تأمل، یادگیری و ایستادن در کنار جوامع بومی، از پیگیری مداوم عدالت، التیام و تغییر حمایت می‌کنیم.
